Aangekomen in Aruba

Mijn wekker staat voor half zes, want we willen rond zes uur richting vliegveld vertrekken. Maar om vier uur komt Snickers ergens vandaan (later blijkt Saskia’s slaapkamer) en komt kopjes geven en miauwen. Dit is de reden, dat we hem de meeste nachten in de basement met Meike opsluiten in een kamer. Er valt niet meer te slapen met zo’n vastberaden kat!

Toch doezel ik nog wat verder, maar om vijf uur staat Rick op en ik dus ook maar. Ik doe mijn ochtendoefeningen, want die maken me echt wakker en neem dan een snelle douche. In feite is alles ingepakt en nadat we de kinderen wakker hebben gemaakt laden we alles in de van. Dit keer hebben we maar liefst acht tassen om in te checken, maar wonder boven wonder past alles erin!

Net na zessen rijden we weg en om half zeven, drie uur voor onze vlucht vertrekt, komen we op Dulles aan. Het is er een drukte van jewelste! We hebben besloten dit keer de van op lang parkeren parkeerplaats te zetten. Die is zo’n vijf kilometer verderop, maar het scheelt maar liefst $6 per dag, heel wat als je tien dagen weg bent.

Nadat we alle baggage uit hebben geladen laat ik Rick en de kinderen achter om in de rij aan te sluiten en ik rijd naar de parkeerplaats. Ik vind meteen een plekje vooraan en neem de shuttle terug naar de terminal. Na even zoeken vind ik Rick en de kinderen in de internationale rij. Die is heel lang, het is maar goed, dat we vroeg zijn gekomen!

Nadat we alle acht tassen en koffers hebben ingecheckt en door de roentgen hebben gestuurd sluiten we aan in de rij voor de veiligheidscontrole. Ik moet zeggen, dat ze dit bij Dulles goed hebben geregeld. Er staan honderden mensen en toch gaan de rijen snel. Het leek een lang wachten en gedoe, maar na het uitdoen van schoenen en laptops apart door de poortjes doen, staan we net iets meer dan een uur na aankomst toch in de “mobile lounge”, het soort bus, dat ons naar de terminal zal brengen.

Als we bij de gate aankomen wordt de vorige vlucht nog weggewerkt. Deze gaat naar San Diego en is overvol, een vader en zijn zoon mogen uiteindelijk niet mee. Een drama volgt, maar de United agent is heel sympathiek en vindt al vrijwel meteen een andere vlucht voor ze.

Wij installeren ons, Rick haalt wat super vette ei met kaas biscuits van Wendy’s (meestal hebben die lekker eten, maar dit was werkelijk niet te pruimen). Ik had liever de Cinnabon van Kai en Saskia gehad, maar ja, toen was ik de auto aan het wegbrengen.

Het vliegtuig, dat ons naar Aruba moet brengen, is een kwartier vertraagd, maar dan kunnen we om kwart voor tien ook meteen naar binnen. Omdat Rick een “Premier” United klant is, kunnen we als eerste aan boord. We hebben twee rijen achter elkaar en er wordt hard gevochten om de middenplaats, die naast een vreemdeling zou moeten zitten.

Maar de vlucht blijkt helemaal niet vol en zo krijgt iedereen de zitplaats, die hij of zij wilde. Kai, Rick en Saskia slapen het grootste gedeelte van de vlucht, maar dat lukt mij en Katja niet. Wij lezen dus maar lekker door. Het is een heerlijke vlucht, we worden regelmatig van iets te drinken voorzien en verder geen turbulentie. Ik heb speciaal de “A” kant van het vliegtuig gekozen, zodat we Oranjestad mooi kunnen zien bij de landing en zo komt het ook uit.

Zodra we het vliegtuig uit zijn lopen we naar de paspoortcontrole. De kinderen en ik gaan door het loket “Arubaanse ingezetenen en Nederlandse paspoorten” en Rick “gewoon” met de Amerikanen mee. Uiteindelijk is hij er eerder door dan wij, want er blijken heel wat Arubanen in ons vliegtuig te hebben gezeten! Maar nu hebben we onze eerste stempel in ons Nederlandse paspoort, toch leuk!

Als we bij de baggage ophaal komen liggen er al drie van onze tassen voor het oprapen en de andere vijf volgen rap. We halen onze Jeep op van American Rental en zijn nog nooit zo snel van vliegtuig naar auto verplaatst, binnen het halve uur!!! Heerlijk! Alle bekende plaatsen komen weer voorbij en bij het Aruba Resort, Spa and Casino worden we met open armen ontvangen.

De baggage wordt meegenomen en ik check in. Als ik naar de balie loop, hoor ik het meisje zeggen: “Zij zijn zo vervelend!!” Ik zie de piloot en first officer van onze United vlucht daar ook staan. Ik grap, dat ze het toch niet over ons heeft, maar dan zegt ze, dat die twee mannen moeilijk doen. Het zijn inderdaad een paar macho’s, maar ja, ze hebben ons veilig van Washington naar hier gevlogen.

Als wij inchecken vraagt ze of we misschien een hoek suite willen. Het kost niet veel meer per nacht en zo hebben we drie kamers en een bed voor iedereen. Nou, dat laten we ons geen tweede keer zeggen! En nu zit ik dus in een superdeluxe suite te typen!!! We hebben uitzicht over het hele strand en zoveel plaats voor ons vijven!! Wat een luxe!!

De kamers zijn nog niet klaar bij het inchecken, dus we gaan bij Gilligan’s bij het Radisson hotel alvast een lekkere sate eten. Ik voel mijn vier uur wakker worden al goed, maar het eten smaakt heerlijk. Bij terugkomst zijn de kamers schoon en we kleden ons gauw in badpak.

Als eerste proberen we de zee. Die is koeler, dan we ons herinnneren, misschien omdat we een maand eerder dan “gewoonlijk” hier zijn? Het zwembad is warm in vergelijking. Ik lees lekker verder, terwijl de anderen zwemmen.

Op weg naar de kamer knuffelen we de kakatoe’s nog even. Het zijn dezelfden als vorig jaar en ik voel me al een ouwe rot, want ze komen zo op me af. Schattige dieren! De kinderen zouden er zo een willen, maar met katten en een hond lijkt het me geen combinatie!!

Boven op de kamer kijken we naar de zonsondergang. Helaas is het vanavond niet fantastisch, er is veel bewolking aan de horizon. Dan douchen we allemaal en gaan bij Blossoms beneden eten. Dit is een Japans/Chinees restaurant en erg lekker! We bestellen sushi vooraf en voortreffelijke biefstuk als hoofdgerecht.

Het is heel fijn hier weer te zijn!