De nonstop vlucht rocks!

Vandaag moeten we naar huis, is mijn eerste gedachten bij het wakker worden. Natuurlijk is het thuis ook heerlijk en vooral heerlijk warm met temperaturen over de 35 graden, dus wat dat betreft leveren we niets in. Maar die turquoise kleur van de zee, al die kleurige boten, het witte zand, het is moeilijk er afscheid van te nemen!

Om nog het onderste uit de kan te halen staan Rick en ik om half acht op en gaan meteen ontbijten. De kinderen zijn niet zo actief en blijven nog even liggen. Katja wordt wakker met oorpijn en haar buik is ook nog niet beter, het arme kind, dat wordt geen fijne vlucht!

Na het ontbijt nemen Rick en ik onze snorkelspullen mee en gaan bij de rotsenpartij vlakbij het hotel nog even kijken wat voor “wild” we daar vinden. Als eerste staart me een enorme schorpioenvis aan! Jeetje, wat zijn die moeilijk te onderscheiden van de rotsen! Meteen een goede waarschuwing om goed uit te kijken, waar je je hand neerlegt en waar je gaat staan. Er zijn ook enorme zee-egels met lange naalden en in Senegal ben ik daar ooit door gestoken en er flink ziek van geworden, dus ook daar heb ik heilig ontzag voor.


Een schorpioenvis is nauwelijks te onderscheiden van de rotsen!

Het zicht is niet erg goed vanochtend, maar we zien heel wat vissen. Een aal, die we nog niet eerder hebben gezien wil maar niet verder tevoorschijn komen voor Rick. En een heel mooie “cowfish” heeft geen zin om model te staan en zwemt gauw weg bij het zicht van mijn fototoestel. Toch is dit traditionele laatste ochtend snorkeltripje weer erg leuk “om het af te leren”.

Na een uurtje houden we het voor gezien en ik breng mijn shortie terug naar de duikwinkel. Daar vertelt Rick ook het verhaal van gisteren en we krijgen Katja’s duik vergoed. Dat is in ieder geval iets! Hopelijk vindt Saskia volgende keer met wat oefening het masker gedoe een fluitje van een cent, want dat was het enige, dat haar van de duik weghield.

Als we nog even in het zwembad relaxen komt er een Nederlands echtpaar langs. Katja had hen al in de lift ontmoet, waar de man “Goedemorgen” had gezegd en helemaal verbaasd was, toen Katja “Ook goedemorgen” terug zei. We kletsen even gezellig over onze Nederlands-Amerikaanse situatie en hun vakantie, die via Florida naar Aruba en uiteindelijk naar New York ging en gaat. Zij komen uit Groningen en hun oudste is een jongen van 16, die Katja erg leuk vindt. Wat jammer toch, dat je leuke mensen meestal of op hun of op jouw laatste dag ontmoet!!



Mijn laatste blik vanaf mijn zwembad stoel

Om kwart voor elf gaan Rick en ik naar boven om ons op te frissen voor de reis. De kinderen blijven nog even met de vogels, die nu uit hun kooi mogen, spelen (lees: het is onmogelijk ze daar weg te krijgen en de koren van “mogen wij ook een vogel, please, please, please” zijn net als vorig jaar niet van de lucht).

Boven blijkt, dat geen van onze beide sleutels meer werken en Rick moet naar beneden om ze weer te laten activeren. Dit is nu al zeker de vierde keer deze vakantie, heel vreemd!

We pakken de laatste spullen in en roepen de kinderen naar boven. De bellman komt om de stapel baggage op te halen en ik ga uitchecken. De kinderen zijn we inmiddels alweer kwijt aan de vogels, tot onze grote ergernis, want de tijd begint nu te dringen.

Gauw rijden we naar het Radisson hotel om daar bij Gilligan’s aan het strand nog even gauw te lunchen. We laten de serveerster weten, dat we naar het vliegveld moeten en we krijgen binnen de tien minuten onze bestelling al! Dat is pas service! Ze wenst ons een goede vlucht en na alweer een stop bij de vogels van dit hotel, die de kinderen nog van twee jaar geleden kennen, gaan we op weg naar het vliegveld.

Bij Valero tankt Rick nog even bij, want de Jeep moet met een volle tank terug gebracht en om even na enen zet hij ons met alle baggage (met de snorkel- en scubaspullen is het echt veel!) bij de USA departures af en gaat de auto terug brengen.

De kinderen en ik checken vast in en geven de baggage af. Als Rick terugkomt hoeft hij alleen zijn boarding pas nog maar te halen. En dan begint het proces van de douane, want in Aruba gaan reizigers met de bestemming Verenigde Staten daar al door de douane.

In voorgaande jaren is het ons overkomen, dat we in een ellenlange rij stonden te wachten, maar dat is kennelijk alleen op zaterdag het geval. Vandaag is er in ieder geval hoegenaamd geen rij en we hebben al gehoord, dat het vliegtuig vertraagd is, dus tijd zat.

Bij de duty free shops kopen we nog wat cadeautjes en chocola voor op reis en dan moeten we onze baggage opnieuw claimen, onze paspoorten en het declaratie formulier laten zien. Hier ben ik een beetje nerveus, want ik draag mijn mooie nieuwe armband en mijn ringen fonkelen, want ze zijn als nieuw schoongemaakt, maar de douane agent kijkt er niet eens naar.

We gooien de baggage terug op de band en lopen dan door de tweede veiligheidscontrole. Weer schoenen uit, weer laptop apart, een van de Arubaanse veiligheidsagentes kijkt toe en ik verzucht: “Poeh, vermoeiend!”. Ja, zegt ze, er komt heel wat bij kijken. No kidding!

Om kwart voor twee gaan we bij de gate zitten, ruim voor boarding dus. Ik ga in het computerkamertje met Saskia samen wat internetten voor $0,20 per minuut. Zij wil een email zenden, ik koop 25 minuten om gewoon te kunnen surfen, forums lezen e.d.

Terwijl ik daar zit, zie ik het vliegtuig aankomen en als mijn tijd op is keer ik terug naar de gate. Al snel daarna begint het boarden en in plaats van de aangekondigde 16 uur vertrektijd stijgen we om half vier al op. Het is altijd even slikken als ik Aruba onder ons weg zie glijden. Het is wonder boven wonder helder genoeg om Venezuela aan de overkant te zien liggen!

Op het moment, dat ik dit schrijf is het net na zevenen en zijn we met de daling begonnen. Heerlijk, deze non-stop vlucht, zo lijkt de afstand naar ons favoriete eiland veel kleiner. We hebben weer enorm genoten!

Droomsnorkel!

Op onze laatste volle dag van de vakantie moeten we ook het vroegst op! Althans, dat denken we. Om zeven uur gaat Ricks horloge al af! Hoera, er is blauwe lucht te zien, hopelijk kunnen we vandaag echt van het lekkere Arubaanse weer genieten.

De meisjes moeten om acht uur bij de dive shop zijn. Ze eten gauw wat yoghurt als ontbijt. Gelukkig is Saskia’s hoest van gisteren over, maar Katja heeft buikproblemen. Ze moet al voor we weggaan een paar keer naar de wc en vraagt zich af of ze wel mee kan gaan duiken.

Rick gaat alvast vooruit en ik loop hem achterna met de mededeling, dat Katja zich echt niet lekker voelt. Hij komt me tegemoet, het blijkt, dat de les tot een uur vanmiddag is uitgesteld! We kopen gauw Pepto Bismol voor Katja in de hoop, dat ze zich tegen die tijd goed genoeg zal voelen.

Als we de meisjes weer op de kamer hebben afgezet gaan Rick en ik snorkelen. We kiezen dit keer het strand van Arashi, dat bekend staat om zijn mooie snorkel omgeving. Het is een mooie omgeving, vlakbij de California vuurtoren en er zijn al verscheidene families, die van het strand genieten.

Een Amerikaanse dame komt net het water uit en vertelt ons ver uit te zwemmen, daar zijn mooie koralen. Daar beginnen we dus mee en we vinden de koralen wel, maar verder weinig (vis)leven. We besluiten het hele eind (we zijn ver de zee op) terug te zwemmen en bij de rotsen te gaan kijken. Onze ervaring is, dat daar het meeste te zien is.

En inderdaad, we “ontmoeten” een prachtige grote queen angelfish en verscheidene French angels. Een baby zwart met gele mureen blaast kwaad terug naar mij en Rick zegt, dat hij een felgroene agressieve mureen maar met rust heeft gelaten. Ik vind een enorme "conch" schelp met het dier er nog in, ook al iets, dat we constant in Turks en Caicos, maar nog nooit in Aruba hebben gevonden. Na een uur moeten we helaas terug, zodat we op tijd lunch kunnen eten. Mijn hoop op nog een schildpad zien vervliegt daarmee.




Het moet geschreven worden, dat ik iets met schildpadden heb (behalve snapping turtles, hoewel die ook “cool” zijn). Ik vind het fantastische dieren en ermee zwemmen is voor mij net zo opwindend als voor anderen het zwemmen met dolfijnen. De vele afgeperkte nesten langs de stranden van Aruba vind ik fascinerend en ik hoop ooit nog een keer mee te maken, dat er eentje uitkomt. Daarom baalde ik ook zo, dat ik gisteren geen foto’s kon nemen! Desondanks is het gebied bij Arashi ook een erg leuke snorkel omgeving en ben ik vooral tevreden met het zien van de queen angelfish, ik vind dat de mooiste vis in dit gebied.

We treffen de kinderen in het zwembad aan en ze zijn klaar om te gaan lunchen. Katja voelt zich wat beter, maar is nog steeds niet zeker of ze kan gaan duiken. We eten bij Bugaloe op de pier tegenover de duikshop. We hebben weer Nederlandse bediening, dit keer een man. We zeggen hem wat haast te hebben en het eten verschijnt voorspoedig. Mijn tonijnsalade is werkelijk heerlijk! In de VS krijg je vaak zo’n zware met mayonnaise aangemaakte salade en deze is heel licht.

Precies op tijd melden de meisjes zich aan voor de duikles. Saskia krijgt een klein BCD (Buoyancy Control Device, zo’n duikvest, dus) en regulator en een mini-shortie (wetsuit met korte mouwen en broek). Zelf heeft ze natuurlijk al de finnen en het masker.

Ondanks Katja’s aanwezigheid moeten Rick of ik ook aanwezig zijn bij het introductiepraatje. We nemen allemaal plaats en Femke vertelt duidelijk, waar alles voor dient en wat er vandaag gedaan gaat worden. Ook Kai luistert geinteresseerd mee, waardoor wij ons afvragen, waarom hij het niet ook heeft geprobeerd.


Dan gaat de groep het zwembad van de Radisson (waar Rick en ik volgend jaar willen logeren!) in en zien we Saskia onder water gaan. Dan gaan Rick, Kai en ik er vandoor. Op weg naar ons hotel koopt Rick een verrukkelijke cocktail voor ons bij een standje langs het strand. Ik bestel een meloendrankje, heerlijk! We drinken het in zee op, dit is pas luxe en decadentie! Jammer, dat dit onze laatste dag is, de vakantie is weer veel te snel gegaan!

In het zwembad vinden we een paar stoelen bij elkaar en gaan even lekker lezen. Kai gaat een verse vruchten “plate” bestellen bij het restaurant. Niet om op te eten, maar om aan de leguanen te voeren. Er komen een aantal heel grote leguanen op af en even later komt de activiteiten director van het hotel langs met een leguaan in zijn handen. Hij heeft hem vast op een manier, waarop hij niet kan krabben of met zijn staart slaan. Even later schokt hij ons allemaal door het dier over het hek te gooien! Volgens hem zijn het sterke dieren en komt hij wel op zijn poten terecht. Dat hopen we dan maar!

Opeens zegt Kai (veel te vroeg) “Daar zijn ze weer!” en tot onze verbazing komen Katja en Saskia aanlopen! Wij hadden ze pas over een uur of wat verwacht. Saskia deed alles prima, tot ze water in haar masker moest laten komen en het dan uitblazen. Dit vond ze eng en het lukte niet, dus liet de instructeur haar niet meegaan op de duik. Omdat Katja niet zeker wist of wij ergens heen waren gegaan, besloot ze met Saskia terug te gaan, zodat die niet alleen zou zijn, en zelf ook niet te gaan duiken.

Heel jammer, maar Saskia is vastbesloten te gaan oefenen en het volgend jaar (of eerder) weer te proberen. Wel een duur middagje voor ons, want Katja’s duik alleen al kostte $60. Morgen zullen we proberen dat geld of althans een deel ervan terug te krijgen.

Pluspunt voor Rick en mij is, dat de onderwater camera terug is en wij nog tijd hebben om bij Malmok te gaan snorkelen. Kai wil om te beginnen ook mee, maar hij heeft net goed opgelet en vangt zomaar een leguaan op precies de manier van de Arubaan! Nu wil hij daarvan genieten en bij het zwembad blijven.

Voor de tweede keer deze week vertrekken Rick en ik dus alleen naar Malmok. Ik doe mijn body glove (wetsuit zonder mouwen of broek) met daaroverheen de shortie aan, zodat ik het niet voortijdig koud krijg. Liever te warm (is mij nog niet overkomen), dan te koud in het water!

We zien weer van alles tussen de rotsen, murenen, inktvissen, maar geen schildpad, waar ik zo op gehoopt had. Ik probeer mezelf voor te houden, dat het zonder ook erg leuk is, maar ik spied toch door het wat troebele water naar dat ene dier.

Als we al zeker een uur aan het snorkelen zijn en ik de moed al helemaal heb opgegeven, geloof ik mijn ogen en geluk eerst helemaal niet. Maar het is toch echt zo: vlakbij zwemt een hawksbill schildpad heel rustig langs. Voorzichtig kom ik dichterbij en hij of zij lijkt helemaal niet bang van die plotselinge enorme verschijning vlakbij. Ik neem gauw zeker tien foto’s en als de schildpad geen aanstalten maakt om te vluchten roep ik gauw Rick erbij.

Dit gebeuren heeft dus mijn hele vakantie verguld (die natuurlijk al fantastisch was, daar niet van), hoe raar dat ook klinkt. Zeker een half uur zwemmen we in ondiep water met deze schildpad. Hij zwemt een aantal keren vlak onder mij door, alsof hij aan het spelen is met ons. En om de zoveel minuten gaat hij rustig naar het wateroppervlak om even te ademen. Ons is verteld, dat ze, als ze bang zijn, dit niet doen en het dus gevaarlijk is voor ze. Maar deze lijkt het menselijk gezelschap best leuk te vinden. Natuurlijk fotografeer ik me te pletter, wat een unieke kans!








In het verleden hebben we ook al schildpadden gezien, vooral in Turks en Caicos, waar ze tijdens vrijwel iedere snorkelexcursie wel voorbij kwamen zwemmen (van toen heb ik een paar vage schildpadfoto’s over). Maar nog nooit was het zo dichtbij en zo interactief!

Helaas dringt de tijd en meer dan een half uur is al meer dan we gehoopt hadden kunnen hebben. We nemen afscheid van “Crush”, zoals we hem gedoopt hebben (naar de schildpad in Finding Nemo). Op de valreep zie ik nog een prachtige queen angelfish en dan verlaten we het water.


We vinden de kinderen nog in het zwembad, net klaar om naar boven te gaan. Rick en ik nemen nog een drankje van de bar en gaan dan ook naar boven. We beginnen alvast met wat pakken. Ik help Katja, die zich nog steeds niet lekker voelt en Saskia, die nog niet de beste pakster is.

Katja wil niet mee naar de restaurants vanavond, dus we bestellen wat roomservice voor haar. Hopelijk gaat het morgen beter met haar, want reizen met zo’n buik is geen pretje.

De rest van ons gaat rond zonsondergang op weg naar Piet’s Bar. Hier bestellen we, terwijl we de alweer niet spectaculaire zonsondergang kijken, een frietje met pindasaus en een cocktail. Hun pindasaus is bijzonder lekker!

Na dit “voorafje” lopen we naar de volgende pier en eten bij het Pelican’s Nest restaurant daar. We krijgen een heel leuke Nederlandse serveerster, super vrolijk gewoon. Ik bestel de garnalen brochette, want die zag er op het plaatje uit om niet te versmaden! In werkelijkheid is hij precies zo lekker als ik dacht, met werkelijk gigantische gamba’s, paprika en ui. We smullen!


Pelican's Nest bij daglicht

Door het donker lopen we langs de zee weer terug. Oh, wat zal ik dat zachte zand onder mijn voeten weer missen! Terwijl Rick en de kinderen naar boven gaan blijf ik nog even nagenieten van de zachte golven, de maan en het zand, waarin je voet zo lekker wegzakt.



Een laatste zonsondergang op Aruba

Boven is het inpakken geblazen. We willen zoveel mogelijk gedaan krijgen, zodat we morgenochtend nog even, hoe kort ook, kunnen genieten!

Marina Pirata

He, jakkes, als ik mijn ogen open doe, zie ik het al: bewolking! Dit is absoluut de slechtste weerweek, die wij in onze vier vakanties op Aruba hebben getroffen!! Katja en Rick gaan toch duiken, ze gaan naar het Jane Sea wrak en dit is een twee tank duik, dus ze zullen pas rond lunchtijd terug zijn.


Katja krijgt instructies van de dive master



Hoewel ik deze week vind, dat ik mijn beweging wel krijg met al het zwemmen en snorkelen, snak ik toch naar een serieuze inspanning. Kai en Saskia zijn nergens voor te vinden, dus ik ga maar op mezelf lopen. Ik besluit door het rulle zand te gaan, dat is goed voor de voet- en kuitspieren.

De lucht ziet er erg dreigend uit, dus ik besluit zover als de Pelican Pier te gaan. Daar kijk ik even naar het menu van het “Pelican’s Nest” restaurant. Rick en Katja hebben daar dinsdag gegeten en waren er erg lovend over. In de vitrine zie ik fantastische garnalen brochettes liggen en de rest van het menu (en het restaurant) ziet er ook leuk uit. We zijn er nog nit over uit, waar we ons Aruba “galgenmaal” willen eten, maar dit is een kandidaat!

Snel loop ik terug, want inmiddels heb ik ook donder gehoord en om dan als hoogste punt op het strand te lopen vind ik niets. Bij het hotel zijn alle vogels uit hun kooi. Ze krijgen een “douche” met de sproeier, maar even later is dat niet meer nodig, de natuur helpt helemaal mee. Ook dondert het flink, hoewel ik geen bliksem zie. De vogels vinden het heerlijk, ze spreiden hun vleugels en genieten duidelijk, tot vermaak van alle toeschouwers, die onder een afdakje meekijken.

Als het weer droog is, wil ik eigenlijk graag gaan kayakken, maar ik krijg Kai niet mee. Hij vindt het eng met donder en wil liever bij de vogels blijven. Ik overweeg nog even er alleen een te huren, maar bedenk me dan, dat ik er op de Potomac thuis ook een kan huren en alleen is maar alleen.

Na wat foto’s van de vogels te hebben genomen ga ik toch de zee in. Het water voelt lekker ondanks de bewolking en ik “ren” er doorheen om nog wat beweging te krijgen. Ik moet zeggen, dat iets op deze vakantie de heel pijnlijke plekken losser heeft gemaakt. Mijn pijnniveau is beduidend lager, dan gewoonlijk. Misschien is het toch tijd om naar een tropische locatie aan het strand te verhuizen. Mij hoor je niet klagen (hoewel ik denk, dat ik van een eiland wel genoeg zou krijgen).

Rick en Katja zijn pas na enen klaar met duiken en we hebben allemaal reuze honger. Ook willen we, nu het toch bewolkt is, de spullen om mee te nemen gaan kopen bij Superfood. We besluiten daar ook weer lekkere warme saucijzenbroodjes, kaasbroodjes, worstenbroodjes en (dit keer voor mij) frikandelbroodjes te gaan halen en die voor de lunch in de auto op te eten. Het is goedkoop en erg lekker!

Nadat alles op is en alleen de bladerdeeg kruimels nog overal in de auto liggen, gaan we weer naar binnen. Nu wordt het de serieuze “shop”. Pepsels, pepermunt, duo Penotti (voor Kai), Prinsjes (die chocolade koeken) voor Katja, Kanjers stroopwafels, drop voor Rick, koffie, thee enz. enz. Maar dit keer komt er geen extra tas aan te pas, zoals anders, dus we moeten minder hebben gekocht! Zo voelt het echter niet, ik maak ze ook nog een lading lichter wat Nederlandse tijdschriften betreft, want daar is de nieuwste lichting kennelijk net van binnengekomen.

We brengen alles terug naar het hotel en maken ons dan klaar om te gaan snorkelen. De keuze valt weer op Malmok Beach. Het is daar erg rotsachtig en we zien er altijd van alles. Zo ook vandaag: inktvissen, French Angels, Queen Angels, murenen en dan, als klap op de vuurpijl, een zeeschildpad!!! Hij ligt daar gewoon rustig tussen de rotsen als ik hem zie. Helaas, helaas, helaas zijn net de batterijen van mijn onderwatercamera op (of althans, dat dacht ik, want later nam hij weer prima foto’s). Maar we kijken zeker vijf minuten rustig naar dit indrukwekkende dier en hij blijft ook rustig, tot Katja en Kai hem aan willen raken. Voor we het weten is hij ervandoor. En ik heb geen foto’s!!! Balen!!!



Katja raakt een gestippelde onderwater slang aan



Een queen angelfish, de mooiste vis, die ik hier rond zie zwemmen

Twee jaar geleden is me precies hetzelfde overkomen hier. Een schildpad recht onder me en mijn fototoestel werkte niet mee! Misschien mag ik wel geen foto’s van schildpadden nemen! Ik baal, baal, baal! Rick vrolijkt me wat op door te zeggen, dat we morgen toch terug kunnen gaan. Maar ja, wat is nu de kans, dat we dan weer zo dichtbij een schildpad zullen zien? Ik schat hem op nihil. Maar goed, de herinnering blijft, zoals het liedje zegt, en het was een fantastisch gezicht.

Terug op de kamer maken we ons klaar voor het avondeten. Het ziet ernaar uit, dat de zonsondergang weer pet zal zijn, maar toch gaan we naar Marina Pirata. Onderweg stuiten we op allerlei wegversperringen en goed een kwartier na de tijd van onze reservering komen we aan. Geen probleem, we krijgen een tafeltje aan het water, maar onder het afdak, want er is alweer een dreigende lucht.

De Nederlandse (nieuw van vorig jaar, toen er alleen Arubanen werkten) serveerster is allervriendelijkst en we hebben er een heerlijke maaltijd! Katja en ik zijn avontuurlijk en proberen de conch, die voortreffelijk smaakt. De anderen zijn minder geneigd tot iets nieuws en houden het bij gegrillde vis (voor Rick) en kip met kaas voor Kai en Saskia. Het brood gaat naar de vissen in het water naast onze tafel. Die springen zo af en toe het water uit tot groot genoegen van de aanwezige kinderen.

Intussen proberen Rick, Katja en ik de film “Terminal” op de televisie boven de bar te volgen. Die heeft Spaanse ondertiteling en Katja en mij lukt het samen redelijk om te vertalen. We lachen ons rot, want sommige vertalingen zijn absoluut niet correct! Al met al is het een hartstikke gezellig etentje en weten we nu, dat Marina Pirata ook leuk is als de zonsondergang niet spectaculair is.

Stay tuned voor de laatste dag vol avonturen (die mijn vakantie werkelijk maakten!!). Die zal ik in het vliegtuig schrijven of thuis, want morgen moeten we helaas weer afscheid nemen van dit eiland, dat ons zo dierbaar is geworden de afgelopen 4 jaar.

De Palm Island

Om vijf uur word ik gewekt door een donderklap. Even weet ik niet waar ik ben (iedere andere vakantie op Aruba hebben we op zijn hoogst een paar spatjes regen gehad), maar een enorme bliksemflits krijgt me helemaal bij mijn positieven. Gauw haal ik mijn fototoestel binnen (ik laat het buiten staan, omdat anders door de airconditioning de lens condenseert in het begin). Het wordt een formidabel onweer en ik kan niet meer slapen.

De anderen zijn er ook door gewekt en Rick en ik staan al om zeven uur op en gaan ontbijten. De kinderen hebben daar geen zin in en blijven nog liggen. We waarschuwen ze wel, dat ze voor negenen op moeten.

Het weer blijft somber en regenachtig. Rick en ik lopen wat en schrijven Saskia en Katja in voor de zwembad introductie duik van zaterdag. Saskia heeft gisteren tijdens het snorkelen besloten ook te willen gaan duiken en Katja wil haar daar graag mee helpen.

Voor vandaag staat De Palm Island op het programma en omdat dit de enige dag nog is, waar we niets anders gaande hebben, besluiten we toch te gaan. Als we terug op de kamer zijn, zijn de kinderen wonder boven wonder klaar! Ook zij willen graag gaan, want er is een nieuw waterpark en het snorkelen daar is hoe dan ook bijzonder.

Al met al komen we toch pas om half twaalf bij het kantoortje aan. Voordeel is dan wel, dat we $15 per persoon besparen, omdat we nu maar halve dag tickets hoeven te kopen. Het bouwen van het waterpark heeft ze kennelijk heel wat gekost, want de prijs is een astronomische $65 per volwassene (Saskia is gelukkig nog halve prijs). Dit is wel alles inclusief, dus ook lunch en drinken, waarbij voor Rick en mij ook alcoholische dranken horen.

Net na twaalven arriveert het veerbootje en worden we op het eiland afgezet. Ze hebben er heel wat aan verbeterd en veranderd in een jaar! Er staat inderdaad een compleet zoetwater park met zeker vijf verschillende glijbanen en ander vertier. Verder zijn de huisjes kleurig geverfd, is er een restaurant bij aan het water en heel wat meer plaats en stoelen om op te liggen.

Vanwege de dreigende luchten kiezen we stoelen onder een afdekje van palmbladeren. Later blijkt dat een mindere keus, want die palmbladeren lekken bruin regenwater door. Als eerste gaan we lunchen. Er zijn twee buffetten, de ene met dingen, die de kinderen niet lusten, de ander met friet, rauwkost en hamburgers en hot dogs. We kiezen voor de laatste en, hoewel we het aanbod voor de ticketprijs erg simpel vinden, het smaakt goed.

Dan gaan we het waterpark uitproberen. Het water is nogal koud, dus ik doe twee hoge glijbanen, maar hou het dan voor gezien. Ook Rick vindt het wel erg koud. De kinderen vinden het daarentegen prachtig, zelfs Katja heeft grote lol en is weer even helemaal kind.

Rick en ik gaan snorkelen en mijn shortie helpt goed tegen de kou (hoewel de rits stuk blijkt te zijn, dus er komt water via mijn rug binnen). Het water is veel kalmer, dan andere keren, dat we hier waren en er zijn veel minder andere snorkelers (vanwege het waterpark?). Hierdoor is het lekker helder en we zien weer van alles moois. Vooral de enorme blauwe papegaaienvissen zijn hier ruim aanwezig, maar ook de stoplicht papegaaienvissen en heel veel butterfly vissen (vlindervissen?). Terwijl we in het water zijn regent het, maar ja, we zijn toch al nat, dus dat deert niet. Een vis"vriendje" volgt me overal, hij is paars met geel en heeft een uitstekende tand. Hij is zo nieuwsgierig, ik moet hem soms opzij duwen om andere vissen te zien, heel grappig. Uren kan ik hiermee bezig zijn, ware het niet, dat ik het toch koud krijg, ondanks extra protectie.

De kinderen hebben inmiddels ook gesnorkeld en gaan weer terug naar het waterpark. Rick en Katja studeren voor hun “advanced” duikbrevet. Op zaterdag moeten ze hiervoor hun huiswerk inleveren. Ik “verdiep” me in de Prive en Story. Ik vermaak me altijd hoe anders de verslaggeving is, dan hier in bijvoorbeeld People magazine. Vooral de stukjes over de koninklijke familie komen overdreven gemaakt zoetig over.

Veel van de bekende Nederlanders zeggen me niet veel, maar ik kan nu verder met de wetenschap, dat Patrick Kluivert geen goede discipline houdt met zijn zoontjes, want ze hebben zich in een restaurant ernstig misdragen. Verder nog een paar enge verhalen over vermoordde kinderen. Maar het leukste vind ik altijd de kritiek op de kleding van de sterren (vind ik in People ook). Het is in ieder geval goed ontspannend leesvoer en ik heb er nog een paar te gaan.

Het blijft bewolkt en is een aangename temperatuur. Ook alweer anders, dan gewoonlijk op dit eiland, want we zijn de vorige keren altijd door de hitte vroeg vertrokken. Met zijn allen snorkelen we nog iets meer dan een uur en voor we het weten is het vijf uur en gaat het park dicht! Als je dan een bewolkte, regenachtige dag in Aruba moet doorbrengen is De Palm Island erg leuk, met je hoofd in het water heb je toch geen last van het water, dat uit de lucht valt!

Het veerbootje brengt ons weer aan land en we herzien onze plannen voor het avondeten. Omdat er vanavond geen mooie zonsondergang te zien valt, besluiten we Marina Pirata naar morgen te verschuiven en maken in plaats daarvan een reservering bij Papiamento.

Dit restaurant ligt in en rond een oude Cunucu, een typisch Arubaans huisje. We krijgen een tafeltje buiten bij het zwembad. Hoewel hun eten ieder jaar erg goed is geweest, was de service altijd erg langzaam. We verwachtten dus uren bezig te zijn. Maar dit keer was het precies goed!

We krijgen een drankje en bestellen dan onze voorgerechten. Katja en ik nemen het typisch Arubaanse gerecht “Keshi Yena”. Dit is een mengelmoes van gehakt, garnalen, druiven en kruiden met een laagje Goudse kaas eroverheen gebakken. Heerlijk!!

Mijn hoofdgerecht, mahi mahi en garnalen met pittige papaya saus op een hete steen gegrild is ook fantastisch! Iedereen geniet en, hoewel de rekening flink is, dit blijft een van onze favoriete restaurants op Aruba. Het is zo uniek en echt klasse.

"Pictures speak louder than words", dus De Palm Island vandaag:



Het eiland zelf



Papegaaienvissen







Mijn vriendje

Antilla Wreck

Na een vroeg ontbijt lopen we met het hele gezin naar Unique Sports. Vandaag gaan Rick en Katja bij het Antilla wrak duiken en dat is ook een snorkelbestemming. Het kost slechts $10 per persoon voor ons om mee te liften met hun boot, heel wat goedkoper, dan de speciale snorkelcruises!


Onze duik/snorkelboot

Het is mooi, warm zonnig weer en het water is kalm. Maar ik neem het zekere voor het onzekere, wat de watertemperatuur betreft en huur een “shortie”. Het helpt enorm! Ik heb het geen moment koud en geniet van de twee barracuda’s en vele kleurige vissen en koralen, die op en rond het wrak leven.


Kleurige koraal op het wrak

De Antilla is in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers expres gezonken, zodat de Nederlandse marine er niets meer mee kon. Het is een mooi verhaal, want de Duitse bemanning is nadien nooit meer terug gegaan naar Duitsland. In de vele jaren, dat het schip onder water ligt, is het deel van het ecosysteem geworden en is een van de kleurigste snorkelbestemmingen.

Na een uurtje komen de duikers weer boven. Beneden hadden ze veel minder goed zicht volgens Rick. Dit is een leuke manier voor ons allen om te gaan. Helaas zijn er weinig duiksites, die ook interessant voor snorkelers zijn, ze liggen veelal te diep.

Als we terugkomen is het lunchtijd en we maken het makkelijk en eten bij het Terrace restaurant hier in het hotel. Dit ligt naast het zwembad en we leggen alvast onze spullen klaar.

Het is zulk mooi weer, het vraagt gewoon om een luie zwembad en zee middag. Kai neemt allerlei fruit mee uit het restaurant en tot groot vermaak van de andere zwembadgasten komen de leguanen die uit zijn hand eten.


Rond drie uur willen Kai en Katja een jetski huren. Eerst zou ik ook gaan, maar het kost bijna hetzelfde voor een enkel berijder als voor een dubbel. Dus besparen we die $55 maar en laten Kai en Katja samen gaan. Omdat Rick per credit card wil betalen moeten we eerst op een bootje mee naar Eagle Beach. Maar deze Go Native Sports heeft nogal de neiging om eerst twintig mensen op te halen en dan nog eens naar je bestemming te gaan.


Het tentje van "Go Native"

Dit keer dus ook, eerst naar de Holiday Inn, waar tien mensen aan boord komen. Dan zijn we nog geen vijftig meter het water op en de “kapitein” zucht hard, hij heeft geen benzine meer! Nu moeten we worden “gered” door een parasail boot, waar ook nog eens tien mensen op zitten.

Intussen ligt Saskia alleen in het zwembad en dat zit me niet lekker. We besluiten dus toch maar cash te gaan betalen, want als het zo doorgaat zitten we nog een uur op de boot!!! We worden gelukkig meteen weer bij ons hotel afgezet en Kai en Katja genieten van hun ritje. Volgens Kai gingen ze op zijn hardst en ze zijn er niet afgevallen!

Rond zonsondergangstijd lopen we naar Bugaloe en vinden daar een tafeltje met ongehinderd uitzicht op de ondergaande zon. Het is vanavond weer een erg mooi gezicht en natuurlijk worden er weer vele foto’s genomen.

Dan zetten we de kinderen af bij Gilligan’s, het strandrestaurant van het Radisson hotel. Zij gaan hier avondeten en Rick betaalt alvast voor ze. Rick en ik gaan samen sjiek eten bij Le Dome, een Belgisch-Frans restaurant. Hier worden we herkend van vorig jaar en krijgen uitstekende service. De Duitse hostess is tegelijk samen met haar Nederlandse man eigenaresse. Ze komt even gezellig kletsen en spreekt erg goed Nederlands.

Ook het eten is voortreffelijk! Mijn rolletjes zeetong met gerookte zalm smelten bijna op de tong. Toe zijn er profiteroles en lekkerder heb ik die nergens gegeten! We laten ons casino plan voor vanavond maar weer varen, we zijn verzadigd na al dit eten en hebben eigenlijk geen zin om weer zo snel $50 te verliezen.

Natural Pool

Het is donker buiten als ik om half acht opsta en even later begint het te plenzen! Dat gebeurt niet vaak als wij in Aruba zijn. Het water van de zee krijgt nog een extra diepe turquoise kleur door de loodgrijze lucht. En even later is er een mooie regenboog te zien boven het water.

Rick, Kai en ik gaan samen ontbijten en lopen dan naar Eagle Beach. De lucht in het zuiden ziet er erg dreigend uit, maar wij lopen in de zon. Kai jaagt op hagedissen en ik probeer foto’s te maken van de duikende pelikanen, die echt met een kamikaze plons in zee duiken. We zijn niet erg succesvol op allebei de fronten, hoewel ik wel een paar mooie “vlieg”foto’s van de pelikanen schiet.

Na een stuk over het superzachte zand van Eagle Beach (er zijn twee mensen in de zee, heerlijk, het gevoel de hele zee voor je alleen te hebben!) te hebben gelopen halen we water en ijskoffie bij het standje van Amsterdam Manor. Ik vind dit resort er zo leuk uitzien! Het is vrolijk geel met wit geverfd en heeft rode dakpannen. Het lijkt me leuk hier ook eens te logeren, vooral als Rick en ik een keer alleen gaan.

De meisjes hebben inmiddels al samen ontbeten en ondanks het mindere weer besluiten we toch naar de Natural Pool te gaan. Onderweg stoppen we bij Superfood en laten wat broodjes warm maken. Saucijzebroodjes en Saskia kiest een kaasbroodje, Kai probeert een worstebroodje en Katja, Rick en ik delen een Indonesisch vleesbroodje. Jammie!

Dan gaan we op zoek naar de Natural Pool, de naam zegt het al, het is een door de natuur gemaakt “zwembad” tussen de ruwe zee aan de oostkant van het eiland. De kaarten van Aruba zijn hoogst onduidelijk, dus eerst lijkt het dat we goed rijden, maar dan komen we bij het Arikok Nationale Park, waar een vriendelijke dame ons de weg wijst naar de Natural Pool.

Alleen geeft zij omgekeerde aanwijzingen of ik keer ze in mijn hoofd om en we gaan linksaf en dan weer linksaf en bevinden ons opeens in een wildernis, die niet naar de Natural Pool zal leiden. Na veel gepuzzel met de kaart en de huisnummers helpen, want daar staat ook het dorpje op, waar we ons bevinden, vinden we de juiste weg.

De weg naar de Natural Pool verdient die naam eigenlijk niet, want het is een gissen wat de weg is en soms raden we verkeerd en komen in diepe kuilen met grote stenen terecht. Gelukkig hebben we een 4-wheel drive Jeep, hoewel een lekke band natuurlijk altijd kan, zoals we het eerste jaar hier hebben ervaren.




Maar zonder kleerscheuren, door elkaar gehutseld en wel, komen we bij de parkeerplaats aan. We lopen de natuurlijk “trap” af naar het water en het is niet druk als we aankomen. Het water heeft ook een aangename temperatuur en ik zie meteen een schattige baby French Angel. De wanden van de Natural Pool zijn bedekt met prachtig kleurig koraal. Hier kunnen de mensen niet bij en dus groeit het allemaal goed. Met de digitale onderwater camera maken Rick en ik heel wat foto’s.


We snorkelen zeker een uur lang (ik weet niet precies hoe lang, want mijn favoriete horloge heeft het begeven, er is water in gekomen, al zou het volgens het verhaal tot grote diepten waterproof zijn). Dan ondernemen we de avontuurlijke terugweg, die altijd minder erg lijkt, dan de heenweg.


Omdat ik echt niet zonder horloge kan rijden we naar Oranjestad en Rick laat mij er in de hoofdstraat uit. Al gauw vind ik een digitaal horloge voor $25. Het is bepaald niet mijn favoriet, maar het is waterproof en goedkoop. De verkoper probeert me nog horloges voor $50 aan te praten, maar die vind ik niet mooi, dus hij verliest meteen interesse en gaat door naar de volgende klant. Op het onbeschofte af, want ik heb nog niet eens mijn credit card slip getekend en als ik naar instructies voor het horloge vraag bijt hij me toe, dat het toch makkelijk uit te vogelen is. Maar goed, ik heb waar ik voor kwam.

Met de lunch had ik de kinderen beloofd, dat ze op de terugweg een gebakje bij Superfood mochten hebben. Hier hebben ze heerlijk uitziend Nederlands gebak! Kai kiest een moorkop en Saskia en Katja een chocoladepunt. Ik koop gelijk ook mijn nieuwe favoriete zoutje: Pepsels. De pinda soort kenden we al, maar de kaassoort is nieuw voor ons en die is toch lekker!! Daar moet een hele berg van mee naar huis.

Als laatste stop gaan we weer naar Windie’s Watersport, want vandaag gaat alles van mij stuk, eerst mijn horloge, dan mijn snorkel. Ik heb te hard op het mondstuk gebeten en nu is het plastic gescheurd. We kopen een nieuwe snorkel en dan spoeden we ons naar het hotel.

Rick en Katja doen vanavond een nachtduik en moeten om zes uur bij een pier verderop aanwezig zijn. Zij maken zich gauw klaar en eten bij die pier wel wat. Kai, Saskia en ik gaan nog lekker in het zwembad en de zee relaxen.

Om een uur of zes gaan we naar boven om ons klaar te maken voor het avondeten. Dan ga ik er met mijn fototoestel op uit, want de zonsondergang zal vanavond spectaculair zijn! Beneden op het strand is een trouwerij gaande, ze hebben er een mooie avond voor uitgekozen.

Na tientallen foto’s ga ik weer naar boven en ga gezellig met Kai en Saskia bij Blossoms eten. Hier hebben we de eerste avond ook al gegeten, maar Kai en Saskia vinden hun honey chicken super lekker en ik ben natuurlijk dol op sushi. We hebben een dolgezellige maaltijd met zijn drieen!

Naast ons zit een gezin met een jochie van een jaar of twee, die heel geconcentreerd Barney boekjes aan het lezen is. Zijn moeder is druk bezig hem bezig te houden en ik herinner me die tijd goed. Nu heb ik met mijn zeer welgemanierde kinderen een rustig gesprek. De twee mannen aan de andere kant van ons kunnen een voorbeeld aan Kai en Saskia nemen, want die zijn zo luidruchtig, zelfs de kinderen zeggen er wat van.

Rond negen uur komen Rick en Katja helemaal enthousiast van hun duik terug. In het donker duiken (of zwemmen!) in de zee zou niets voor mij zijn, maar zij vonden het prachtig. Mijn internet connectie in deze kamer is kudde, dus het lukt me niet mijn blog te posten, ik loop zodoende nog steeds een dag achter. Maar ja, zo af en toe lukt het, dus ik zal de $10 per dag moeten betalen, grrr!

Malmok

Om half acht zitten we wonder boven wonder met zijn vijven aan het ontbijt!! Katja en Rick gaan duiken. Hun eerste duik van deze vakantie is eerst in de haven en de tweede tank bij een gezonken sleepboot. Ik loop even met ze mee om uit te vinden, wanneer ze ongeveer terug zullen zijn. De Nederlandse duikinstructeur, Erwin, is een grote grappenmaker, dus ze zullen wel lol hebben, daar beneden!


Kai en ik gaan in de fitness club gewichten heffen, terwijl Saskia zich boven in zwempak kleedt. Dit is de eerste keer, dat ik de fitness ruimte van dit hotel bezoek, vorig jaar heb ik dat helemaal niet gedaan. Er staan mooie apparaten en het is vrij groot. Ik werk alle gewichtentoestellen af en doe daar iets meer dan een half uur over. Kai is al eerder afgehaakt.

De papegaaien en kakatoes van het hotel mogen uit hun kooi en er is niets leukers voor de kinderen! Ze mogen Candy en Lisa, de twee vriendelijkste kakatoes, vasthouden en de vogelbeheerder herkent hen nog van vorig jaar.

Zelf ga ik een half uur aan een stuk door in zee zwemmen. De temperatuur is heerlijk en ik geniet, het is zo ontspannend!!

Na nog een half uurtje in het zwembad gelezen te hebben is het alweer half een en we lopen met zijn drietjes naar de pier, waar Katja en Rick zullen aankomen. Die zijn inderdaad net “geland” en hebben een fantastische paar duiken achter de rug. We hebben allemaal honger, dus eten we lunch bij Bugaloe, een nieuw restaurantje op de pier. Vorig jaar zat hier nog de Kokoa bar, door Nederlanders beheerd en hartstikke gezellig. Het lijkt erop, dat Bugaloe ook “Nederlands” is en het ziet er ook erg leuk uit.

Onze serveerster is in ieder geval Nederlands en vindt het prachtig, dat wij zo Engels en Nederlands door elkaar spreken. We bestellen broodjes (die van mij “gezond”, erg lekker) en natuurlijk friet. Het smaakt prima en is een heel redelijke prijs vergeleken bij de lunch plekken van de hotels.

De kinderen willen alleen maar in het zwembad liggen, maar Rick en ik zijn van avontuurlijker geest. We nemen onze snorkel spullen mee en rijden eerst even naar de scuba shop, Windie’s. Deze winkel wordt door een ouder Nederlands echtpaar gerund en ze hebben een heel goed selectie. Omdat het water dit jaar kouder is, wil ik even kijken wat een “shortie” (wetsuit met korte broek/mouwen) kost. Die zijn meer dan $100, dus ik lijd nog maar even kou, dan! Rick vindt wel een map voor zijn duikdagboeken.

Dan rijden we wat door de straatjes en ik neem foto’s van “cunucu’s”. De meeste huizen in Aruba zijn in deze typische stijl gebouwd. Sommigen zijn heel oud, anderen btandnieuw en de kleuren alleen al zijn heel fotogeniek. Iedere keer als we een stuk rijden, wil ik Rick vragen te stoppen voor foto’s, maar daar ergert hij zich aan. Dit is dus even mijn kans!

Langzaam vindt Rick de weg naar Malmok en daar gaan we snorkelen. We parkeren de auto en nemen alleen de finnen en maskers mee. Op het strand is weer een groot gedeelte afgebakend, omdat er een schildpad eieren heeft gelegd. Ik hoop zo eens mee te maken, als al die eieren uitkomen, dat schijnt een prachtig gezicht te zijn.

In het begin snorkelen we met tientallen gasten van de vele snorkeltour boten, die voor anker liggen. Maar wij zijn hier vaker geweest en weten, dat vlak langs de kust de beste dingen te vinden zijn. En we vinden: een inktvis (blauw en hij vindt mij maar niets met mijn flitsfototoestel); een mureen, die zich erg mooi laat zien en een zeester en nog veel, veel meer. Dit is een van de beste snorkel locatie op het eiland.


Een octopus

Hoewel ik mijn “Body Glove” aan heb (een soort wetsuit voor mijn romp) wordt het na een uurtje toch te koud. We gaan eruit en terug naar het hotel. Saskia zou haar haren tot een kroon laten vlechten, maar de vlechtster begreep het kennelijk niet en vlocht meer dan Saskia wilde. Morgen zullen we vragen het te veranderen.


Een pufferfish



French Angelfishes

Onze avondeten reservering is bij Marina Pirata, Katja’s favoriete restaurant. We vertrekken wat laat en bij het vliegveld is de weg versperd. We volgen de omleiding, maar we kunnen de weg naar Marina Pirata niet meer vinden. Na een half uur rondgedoold te hebben en de zonsondergang gemist te hebben (de voornaamste reden om bij dat restaurant te eten), bellen we het restaurant om onze reservering af te zeggen.

We rijden terug naar Noord en proberen het bij de Buccaneer, een restaurant, dat Kai erg leuk lijkt. We krijgen een heel leuk tafeltje naast een tropisch aquarium, waarin een schorpioenvis ons gemelijk gadeslaat. Het is leuk, maar de andere eetkamer is beter, daar zwemmen schildpadden en haaien langs je tafel.

Het menu is uitgebreid en de chef komt ons zelf groeten. Het eten is lekker, maar ik hou van mijn eten zonder sausjes, cremes, dressings of wat ook en alles op ons bord is verborgen onder vettige sauzen. Zelfs de groenten zijn bedolven, de broccoli met een soort kaassaus, de worteltjes met boter en de kool (denk ik) met een of andere kaassaus. Velen zijn daar dol op, maar voor ons alle vijf is dit te zwaar. Jammer, want verder is het een erg leuk restaurant.

Intussen word ik gebeten door een onzichtbaar insekt (neem ik aan). Ik heb meer dan vijftien plekken, die enorm jeuken. Maar het zijn geen muggenbeten, ze zijn te dicht op elkaar. Balen! Met anti-jeuk zalf op ga ik naar bed.