Saturday, July 29, 2006

Droomsnorkel!

Op onze laatste volle dag van de vakantie moeten we ook het vroegst op! Althans, dat denken we. Om zeven uur gaat Ricks horloge al af! Hoera, er is blauwe lucht te zien, hopelijk kunnen we vandaag echt van het lekkere Arubaanse weer genieten.

De meisjes moeten om acht uur bij de dive shop zijn. Ze eten gauw wat yoghurt als ontbijt. Gelukkig is Saskia’s hoest van gisteren over, maar Katja heeft buikproblemen. Ze moet al voor we weggaan een paar keer naar de wc en vraagt zich af of ze wel mee kan gaan duiken.

Rick gaat alvast vooruit en ik loop hem achterna met de mededeling, dat Katja zich echt niet lekker voelt. Hij komt me tegemoet, het blijkt, dat de les tot een uur vanmiddag is uitgesteld! We kopen gauw Pepto Bismol voor Katja in de hoop, dat ze zich tegen die tijd goed genoeg zal voelen.

Als we de meisjes weer op de kamer hebben afgezet gaan Rick en ik snorkelen. We kiezen dit keer het strand van Arashi, dat bekend staat om zijn mooie snorkel omgeving. Het is een mooie omgeving, vlakbij de California vuurtoren en er zijn al verscheidene families, die van het strand genieten.

Een Amerikaanse dame komt net het water uit en vertelt ons ver uit te zwemmen, daar zijn mooie koralen. Daar beginnen we dus mee en we vinden de koralen wel, maar verder weinig (vis)leven. We besluiten het hele eind (we zijn ver de zee op) terug te zwemmen en bij de rotsen te gaan kijken. Onze ervaring is, dat daar het meeste te zien is.

En inderdaad, we “ontmoeten” een prachtige grote queen angelfish en verscheidene French angels. Een baby zwart met gele mureen blaast kwaad terug naar mij en Rick zegt, dat hij een felgroene agressieve mureen maar met rust heeft gelaten. Ik vind een enorme "conch" schelp met het dier er nog in, ook al iets, dat we constant in Turks en Caicos, maar nog nooit in Aruba hebben gevonden. Na een uur moeten we helaas terug, zodat we op tijd lunch kunnen eten. Mijn hoop op nog een schildpad zien vervliegt daarmee.




Het moet geschreven worden, dat ik iets met schildpadden heb (behalve snapping turtles, hoewel die ook “cool” zijn). Ik vind het fantastische dieren en ermee zwemmen is voor mij net zo opwindend als voor anderen het zwemmen met dolfijnen. De vele afgeperkte nesten langs de stranden van Aruba vind ik fascinerend en ik hoop ooit nog een keer mee te maken, dat er eentje uitkomt. Daarom baalde ik ook zo, dat ik gisteren geen foto’s kon nemen! Desondanks is het gebied bij Arashi ook een erg leuke snorkel omgeving en ben ik vooral tevreden met het zien van de queen angelfish, ik vind dat de mooiste vis in dit gebied.

We treffen de kinderen in het zwembad aan en ze zijn klaar om te gaan lunchen. Katja voelt zich wat beter, maar is nog steeds niet zeker of ze kan gaan duiken. We eten bij Bugaloe op de pier tegenover de duikshop. We hebben weer Nederlandse bediening, dit keer een man. We zeggen hem wat haast te hebben en het eten verschijnt voorspoedig. Mijn tonijnsalade is werkelijk heerlijk! In de VS krijg je vaak zo’n zware met mayonnaise aangemaakte salade en deze is heel licht.

Precies op tijd melden de meisjes zich aan voor de duikles. Saskia krijgt een klein BCD (Buoyancy Control Device, zo’n duikvest, dus) en regulator en een mini-shortie (wetsuit met korte mouwen en broek). Zelf heeft ze natuurlijk al de finnen en het masker.

Ondanks Katja’s aanwezigheid moeten Rick of ik ook aanwezig zijn bij het introductiepraatje. We nemen allemaal plaats en Femke vertelt duidelijk, waar alles voor dient en wat er vandaag gedaan gaat worden. Ook Kai luistert geinteresseerd mee, waardoor wij ons afvragen, waarom hij het niet ook heeft geprobeerd.


Dan gaat de groep het zwembad van de Radisson (waar Rick en ik volgend jaar willen logeren!) in en zien we Saskia onder water gaan. Dan gaan Rick, Kai en ik er vandoor. Op weg naar ons hotel koopt Rick een verrukkelijke cocktail voor ons bij een standje langs het strand. Ik bestel een meloendrankje, heerlijk! We drinken het in zee op, dit is pas luxe en decadentie! Jammer, dat dit onze laatste dag is, de vakantie is weer veel te snel gegaan!

In het zwembad vinden we een paar stoelen bij elkaar en gaan even lekker lezen. Kai gaat een verse vruchten “plate” bestellen bij het restaurant. Niet om op te eten, maar om aan de leguanen te voeren. Er komen een aantal heel grote leguanen op af en even later komt de activiteiten director van het hotel langs met een leguaan in zijn handen. Hij heeft hem vast op een manier, waarop hij niet kan krabben of met zijn staart slaan. Even later schokt hij ons allemaal door het dier over het hek te gooien! Volgens hem zijn het sterke dieren en komt hij wel op zijn poten terecht. Dat hopen we dan maar!

Opeens zegt Kai (veel te vroeg) “Daar zijn ze weer!” en tot onze verbazing komen Katja en Saskia aanlopen! Wij hadden ze pas over een uur of wat verwacht. Saskia deed alles prima, tot ze water in haar masker moest laten komen en het dan uitblazen. Dit vond ze eng en het lukte niet, dus liet de instructeur haar niet meegaan op de duik. Omdat Katja niet zeker wist of wij ergens heen waren gegaan, besloot ze met Saskia terug te gaan, zodat die niet alleen zou zijn, en zelf ook niet te gaan duiken.

Heel jammer, maar Saskia is vastbesloten te gaan oefenen en het volgend jaar (of eerder) weer te proberen. Wel een duur middagje voor ons, want Katja’s duik alleen al kostte $60. Morgen zullen we proberen dat geld of althans een deel ervan terug te krijgen.

Pluspunt voor Rick en mij is, dat de onderwater camera terug is en wij nog tijd hebben om bij Malmok te gaan snorkelen. Kai wil om te beginnen ook mee, maar hij heeft net goed opgelet en vangt zomaar een leguaan op precies de manier van de Arubaan! Nu wil hij daarvan genieten en bij het zwembad blijven.

Voor de tweede keer deze week vertrekken Rick en ik dus alleen naar Malmok. Ik doe mijn body glove (wetsuit zonder mouwen of broek) met daaroverheen de shortie aan, zodat ik het niet voortijdig koud krijg. Liever te warm (is mij nog niet overkomen), dan te koud in het water!

We zien weer van alles tussen de rotsen, murenen, inktvissen, maar geen schildpad, waar ik zo op gehoopt had. Ik probeer mezelf voor te houden, dat het zonder ook erg leuk is, maar ik spied toch door het wat troebele water naar dat ene dier.

Als we al zeker een uur aan het snorkelen zijn en ik de moed al helemaal heb opgegeven, geloof ik mijn ogen en geluk eerst helemaal niet. Maar het is toch echt zo: vlakbij zwemt een hawksbill schildpad heel rustig langs. Voorzichtig kom ik dichterbij en hij of zij lijkt helemaal niet bang van die plotselinge enorme verschijning vlakbij. Ik neem gauw zeker tien foto’s en als de schildpad geen aanstalten maakt om te vluchten roep ik gauw Rick erbij.

Dit gebeuren heeft dus mijn hele vakantie verguld (die natuurlijk al fantastisch was, daar niet van), hoe raar dat ook klinkt. Zeker een half uur zwemmen we in ondiep water met deze schildpad. Hij zwemt een aantal keren vlak onder mij door, alsof hij aan het spelen is met ons. En om de zoveel minuten gaat hij rustig naar het wateroppervlak om even te ademen. Ons is verteld, dat ze, als ze bang zijn, dit niet doen en het dus gevaarlijk is voor ze. Maar deze lijkt het menselijk gezelschap best leuk te vinden. Natuurlijk fotografeer ik me te pletter, wat een unieke kans!








In het verleden hebben we ook al schildpadden gezien, vooral in Turks en Caicos, waar ze tijdens vrijwel iedere snorkelexcursie wel voorbij kwamen zwemmen (van toen heb ik een paar vage schildpadfoto’s over). Maar nog nooit was het zo dichtbij en zo interactief!

Helaas dringt de tijd en meer dan een half uur is al meer dan we gehoopt hadden kunnen hebben. We nemen afscheid van “Crush”, zoals we hem gedoopt hebben (naar de schildpad in Finding Nemo). Op de valreep zie ik nog een prachtige queen angelfish en dan verlaten we het water.


We vinden de kinderen nog in het zwembad, net klaar om naar boven te gaan. Rick en ik nemen nog een drankje van de bar en gaan dan ook naar boven. We beginnen alvast met wat pakken. Ik help Katja, die zich nog steeds niet lekker voelt en Saskia, die nog niet de beste pakster is.

Katja wil niet mee naar de restaurants vanavond, dus we bestellen wat roomservice voor haar. Hopelijk gaat het morgen beter met haar, want reizen met zo’n buik is geen pretje.

De rest van ons gaat rond zonsondergang op weg naar Piet’s Bar. Hier bestellen we, terwijl we de alweer niet spectaculaire zonsondergang kijken, een frietje met pindasaus en een cocktail. Hun pindasaus is bijzonder lekker!

Na dit “voorafje” lopen we naar de volgende pier en eten bij het Pelican’s Nest restaurant daar. We krijgen een heel leuke Nederlandse serveerster, super vrolijk gewoon. Ik bestel de garnalen brochette, want die zag er op het plaatje uit om niet te versmaden! In werkelijkheid is hij precies zo lekker als ik dacht, met werkelijk gigantische gamba’s, paprika en ui. We smullen!


Pelican's Nest bij daglicht

Door het donker lopen we langs de zee weer terug. Oh, wat zal ik dat zachte zand onder mijn voeten weer missen! Terwijl Rick en de kinderen naar boven gaan blijf ik nog even nagenieten van de zachte golven, de maan en het zand, waarin je voet zo lekker wegzakt.



Een laatste zonsondergang op Aruba

Boven is het inpakken geblazen. We willen zoveel mogelijk gedaan krijgen, zodat we morgenochtend nog even, hoe kort ook, kunnen genieten!

0 Comments:

Post a Comment

<< Home